هیچ کس آگه ز شرح اشتیاق ما نشد
نامهی ما چون زبان لال هرگز وا نشد
فطرت مشهدی
جای یک زخم دگر در همه اعضایم نیست
بعد از این تیغ بینداز و نمکدان بردار